Mieszkańcy Soplicowa-Jacek Soplica, Tadeusz i Zosia.

Jacek Soplica jest bohaterem Pana Tadeusza, jest to człowiek pochodzący z zamożnego rodu, jego ojciec pełnił funkcje tak zwanego podczaszego, czyli zajmował się bardzo dochodowym handlem za granicą. Jacek więc nie był zwykłym szlachcicem. Bardzo trudno jest określić precyzyjny wiek Jacka Soplicy, gdyż podczas akcji poematu był on człowiekiem starym, być może około pięćdziesiątki, który zdaniem Gerwazego zestarzał się z żalu. Samo życie bohatera rozpada się na dwie części, gdzie odpowiednio do nich zmienia się charakter owej postaci. Jego wewnętrzna odmiana praktycznie wszystko zmienia, przynosi znaczne zaprzeczenia wcześniejszych cech jego charakteru. Jacek był związany z dość wpływowym Stolnikiem Horeszką, uważał że dla jego samowoli fantazje nie mają żadnych granic, oraz ograniczeń i praw. Jacek jako szlachcic czuł niemalże równym z królewskim potomkiem, gdzie planował nawet prowadzenie na własną rękę wojny z Moskwą.

Młody Soplica dosłownie za nic miał sobie prawo, żaden autorytet królewski do niego nie przemawiał. Jako obywatel był zagrożeniem dla państwa, dla jego całości, oraz wewnętrznego ładu i porządku. Momentem przełomowym w jego życiu stała się zbrodnia, gdzie zabicie Stolnika który był magnatem który odmówił Soplicy ręki córki Ewy. Osobiste interesy oraz zemsta splotły się z przestępstwem wobec narodu. Jednakże nasz autor dał szansę bohaterowi na odkupienie swoich win. Nakazał Soplicy wyjechać do Rzymu, tam też został zakonnikiem. Stał się jak później nazywano księdzem Robakiem. Wstąpił w Legiony Dąbrowskiego, i jako emisariusz przedzierał się do kraju. Uczestniczył w licznych walkach. Z dawnego Soplicy pozostała w księdzu jedynie niezwykła odwaga, gdy podczas katuszy przez wrogów udowodnił swoją siłę charakteru, pokazał zdolność do wielkich poświęceń. Soplica stał się dzielnym wojownikiem o wolność, nie rozgłaszał swoich wyczynów, nie chwalił się tym. Jacek Soplica poświęcił swoją drugą połowę życia dla narodu, poprzez to zmazał wszystkie swoje grzechy z lat młodości. Tadeusz następny bohater poematu to syn Jacka Soplicy, zarazem bratanek Sędziego, który był także jego opiekunem. Był to dwudziestoletni młodzieniec, wrócił w 1811 roku do Soplicowa z Wilna, tam też studiował. Zakochany był w Zosi, strasznie wrażliwy na problemy społeczne. Tadeusz nie jest głównym bohaterem poematu, choć jego imię znajduje się w tytule. Natomiast Zosia, gdy Tadeusz ją zobaczył miała wtedy czterdzieści lat. Była to osoba bardzo szczupła, zgrabna. Bardzo lubiła przebywać w ogrodzie, przez to nie którzy nazywali ją nimfą.

Twarz Zosi okalały okulary, miała jasne włosy, które w słońcu bardzo podkreślały jej atuty. Jej matką była Ewa, dawna ukochana Jacka Soplicy, córka stolnika Horeszki, która z woli ojca musiała poślubić wojewodę i zmarła jako młodo na Syberii. Dziewczyna wtedy została sierotą, i wychowywała się w domu Sędziego Soplicy, pomagała tam w gospodarstwie, i zajmowała się bardzo dobrze ogrodem i domem. Nie była wykształcona, i nie była obyta w wielkim świecie. Ubierała się też bardzo skromnie, biegała bardzo często boso, ceniła przez to naturę. Na jej utrzymanie łożył Jacek Soplica. W utworze Zosia bardzo szybko dorastała, z małej niewinnej dziewczyny stała się bardzo atrakcyjną młodą damom, która na dodatek była bardzo dobrze wychowana.