Ignacy Krasicki poeta rozumu.

Ignacy Krasicki urodzony w 1735 roku, zmarł w 1801 roku. Krasicki pochodził z rodziny magnackiej, po ukończeniu seminarium duchownego misjonarzy uzupełnił swoje studia w Rzymie. Gdy powrócił do kraju zaczęła się bardzo szybko jego błyskotliwa kariera uzdolnionego człowieka. Był sekretarzem prymasa Łubieńskiego, później kapelanem Stanisława Augusta, oraz prezydentem trybunału mazowieckiego, biskupem warmińskim, oraz arcybiskupem gnieźnieńskim.

W swojej pierwszej twórczości która szacuje się na rok 1784-1786, powstały najważniejsze dzieła związane z ideologią, ze środowiskiem dworskim, oraz królewskim. Drugi okres nie ma już większego znaczenia, gdyż dominuje tam popularność. O wielkim dorobku literackim owego pisarza zdecydowały przede wszystkim takie utwory jak: Monachomachia napisana w roku 1778, czy satyry z 1779, oaz Bajki i przypowieści z roku 1779. Akcja pierwszego dość głośnego utworu jakim jest Monachomachia opiera się na wojnie mnichów w nieznanym nam miasteczku, gdzie opiera się na dwóch elementach typowych dla eposu bohaterskiego. Pierwszym z nich jest rada, gdzie odbywają się przygotowania do uczonej dysputy, drugim zaś bitwa, która ma zastąpić spór. Walczący ze sobą mają karmelici i dominikanie, właściwie nie wiadomo o co, nie wiadomo co było przyczyną ów konfliktu, zapewne nie chodziło i nic konkretnego. Dla autora był to jedynie pretekst ażeby ukazać komiczny postać wojowników.

Wiersz Hymn do miłości ojczyzny powstał dwa lata przed pierwszym rozbiorem Polski, Krasicki tym wierszem zaproponował nowy rodzaj wzoru liryki państwowej, gdyż wykorzystał tam znacznie uczucie, które górowało w wierszu. Stał się on w pewnym rodzaju początkiem poezji niepodległościowej w literaturze polskiej. Hymn jest bowiem utworem, który stawia na ideę, gdzie zwraca się bezpośrednio do adresatów czyli wszystkich polaków, którym nie są obojętne sprawy naszej ojczyzny. Krasicki niejednokrotnie negował wszelkie wady, na przykład polskiego szlachty, czy zakonu.

Angażował się bardzo w bieżące sprawy życie polityczne, był bowiem jednym z głównych rzeczników obozu królewskiego. Kpił i wyszydzał tych którzy swój prywatny interes stawiali wyżej niż dobro wszystkich. Sądził, że dla ojczyzny należy poświęcić wszystko, należy ją wspierać, wspomagać. Uważał, że jest to normalne dla osoby która uważa siebie za patriotę, nawet gdy będzie trzeba poświęcić siebie. Jeśli chodzi o satyry Krasickiego pierwszą część napisał w latach 1778-1779, składała się ona z dwunastu utworów poprzedzonych wierszem, najbardziej znaną stała się satyra pod tytułem Do Króla. Został on utrzymany w formie monologu, gdzie sam tekst został napisany z opcji szlachty, która negowała władzę. Autor ośmiesza i kompromituje. To tak po wielkim skrócie o satyrze która zdobyła największe uznanie. Dzięki takim utworom Krasicki stał się poetą, który stawiał na rozum przede wszystkim.